BÜYÜK İSKENDER

Komutanı koyun olan aslan ordusundan korkmam; komutanı aslan olan koyun ordusundan korkarım. 
                                                        BÜYÜK İSKENDER
Büyük İskender; doğu efsanelerinin neredeyse tümünde adı geçen, döneminin keşfedilmiş dünyasının yarısını, 13 sene gibi kısa bir sürede fethetmiştir.
Dönemin büyük imparatorluklarından Pers İmparatorluğu’nun güçlü ordularını yenmiş, Hindistan’da ilerlemiş, M.Ö. 336-323 yılları arasındaki sürede MakedonBüyük İskender’in tarih sahnesine çıkışında, gelmiş geçmiş en ünlü at olarak kabul edilen Busefalus’a hakim oluşu büyük pay sahibidir. Satılmak amacıyla Kral Filip’e getirilen bu huysuz at, en iyi ve en usta binicilere dahi çok büyük zorluklar çıkarttı. Dönemin genç prensi İskender, atın huysuzluğunun nedenini anladı. At, gölgesinden korkmaktaydı. İskender, atın yularından tutup, yönünü güneşe çevirdi. Gölgesini görmediği için sakinleşen Busefalus’a, genç İskender hakim oldu. Kral Filip, bu olaya tanıklık edince, İskender’e bir krallık kurmasını, Makedonya’nın Onun için çok ufak olduğunu öğütledi. Kral Filip’in sözleri, bir kehanet gibiydi. Nitekim, tarih sahnesine, azgın bir ata sahip olarak çıkan genç prens, kısa bir süre sonra İran’a kadar gidecek, dünyanın sayılı komutanlarından biri haline gelecekti.
Ünlü filozof Aristo, İskender’in öğretmenlerinden biriydi. Ondan aldığı eğitim, İskender’in karakterine ve kişiliğine fazlaca yansımıştı. Savaş sanatını tüm ince detaylarına kadar öğrenen İskender, İlyada’yı da sürekli olarak yanında tutardı. Babası seferdeyken ayaklanan Medyalıları bastırarak, henüz 16 yaşında, ilk savaş tecrübesini yaşamış ve bu yaşta ilk zaferini elde etmişti. Medyalılar’ın isyanı bastırılmış, şehirleri yok edilmişti. M.Ö. 338 yılında yaşanan, Eski Yunan’ın en güçlü iki devleti olan Atina ve Thebes’in ittifakına karşı kazanılan Keronea Savaşı’nda, Makedonya ordusuna İskender hükmetmekteydi.
Filip, her ne kadar büyük bir komutan olarak yaşamışsa da, sarayda dönen çeşitli entrikalara engel olamamıştı. Bununla beraber, eşi Olimpia’yı saraydan uzaklaştırmıştı ve Kleopatra isimli Makedon bir kızla evlenmişti. Bu evliliğin törenindeki düğün sırasında, Kleopatra’nın akrabalarından olan Attalos, düğüne katılan soyluları, taht için ‘meşru bir veliaht’ sahibi olabilmek adına, Tanrı’ya dua etmeye davet etti. Bu gelişme üzerine İskender, annesine hakaret edildiğini düşünerek Attalos’a kadeh fırlattı. Ardından, bunu bir saygısızlık olarak algılayan Kral Filip, oğluna hançer çekti ancak ayakta bile duramayarak herhangi bir şey yapamadı.
İskender’in tahta çıkışı, babası olan Kral Filip’in suiskaste uğrayıp ölmesi ile mümkün oldu. İskender tahta çıktığında, henüz 20 yaşını bile doldurmamıştı. Kral Filip’in öldürülmesinde, her ne kadar İskender’in payı olduğu düşünülse de, bu asla kanıtlanamadı. Annesi Olimpia’nın bu komploda pay sahibi olduğu fikri de, soru işareti olarak akıllarda kaldı. Buna ek olarak, Olimpia’nın, intihar etmesi ile ilgili Kleopatra’ya emir verdiği de bilinmekteydi. Kleopatra’nın doğurduğu çocuk ise, tanrılara kurban edilmişti. İskender kral olduğunda, Thebes’te, İlirya’da ve Teselya’da kaoslar yaşanmaktaydı. Teselyalılar’ın üzerine yürüyen İskender, savaşsız bir zafer kazandı. Teselya’yı aldığı sırada, diğer Yunan devletlerini de ortak paydada buluşturabilen İskender, Korent’te yapılan kongre sonucu, babasının döneminde tasarlanmış olan “Asya’nın fethi” ideasını sağlayabilmek adına, Yunan ordularının baş kumandanlığına getirildi.
İskender, Korent’te (Korinthos) bulunduğu dönemde, ünlü düşünür Diyojen’le karşılaştığında, kendisinden ne istediğini sorduğu Diyojen’den, “Gölge etme, başka ihsan istemem” cevabını aldı. İskender’in, bu diyalog sonucunda yakın çevresine, “İskender olmasaydım eğer, Diyojen olmak isterdim” dediği de rivayet edilmekteydi.ya kralı olmuş, tarihin en büyük komutanlarından biridir.İskender, Pers İmparatorluğu’na saldırmak için sefere çıkmadan önce, Trakyalılar isyana başlamışlardı. Şipka geçitinde savunmaya geçen Trakyalılar, savaş arabalarını İskender’in ordusunun geçeceği alana yuvarladılar. Ancak İskender, bunun önlemini, piyadelerini olabildiğince ayrık şekilde yürüterek almıştı. Böylece taktik başarılı oldu, geçit ele geçirildi ve bugün Tuna diye bilinen nehrin kıyılarına kadar olan kuzey istikameti açılmış oldu. Pers İmparatorluğu’na saldırı fikri her zaman kafasında olan İskender, ordusunu beslemek ve borçları ödeyebilmek için gereken kaynak nedeniyle, ordusunu sefere hazırlattı. MÖ 334 ilkbaharında, toplamda 30 bin piyade ve 5 binden fazla süvariden oluşan ordusuyla sefere çıktı. Bu dev ordunun içinde, 14 bin Makedonyalı ve Yunan Birliği’nden gelen 7 bin asker de yer alıyordu. İskender’in ordusuna mühendis, mimar, bilim adamı, saray görevlisi ve tarihçiler de eşlik ediyordu.
5310  Homeros’tan esinlenerek İlion’a (Troya) gelen İskender, Akhilleus’in mezarını ziyaret etti. Pers ordularıyla, tarihte ilk kez Granikos Çarpışması’nda karşı karşıya geldi. İskender’in miğferinin iki yanında beyaz tüyler vardı ve bu nedenle genç kral kolayca tanınmaktaydı. Bu nedenle ani bir saldırıya uğradı, ancak arkadaşı Kleitus, İskender’in hayatını kurtardı. Yakın gelecekte İskender, hayatını kurtaran arkadaşı Kleitus’u kılıçla öldürecekti. Fethettiği kentleri fiilen kendisine bağlıyor, ancak kendi içlerinde demokrasiler kurmalarına izin veriyordu. İskender ve beraberindeki aydınlar, gittikleri tüm bölgelerde Yunan kültürünü kuruyorlar ve yayıyorlardı. MÖ 334 – MÖ 333 kışında Batı Anadolu’nun fethini tamamlayıp, Akdeniz kıyılarını takip ederek Perge’ye vardı. Bir iddiaya göre, İskender’in ordusu Frigya’dan geçerken, Asya’ya hükmedecek kişinin çözebileceğine inanılan Gordion düğümünü, İskender ustaca kesti.
Gordion’dan Ankry’ya (Ankara) yönelen İskender, ardından sırasıyla Kapadokya ve Kilikya Kapıları (Gülek Boğazı), Misis Köprüsü ve son olarak Miryandros (İskenderun dolayları) civarında kamp kurduğunda, Pers hükümdarı III. Darius da Pinaros Çayı (Deliçay) kıyısında savaş düzeninde beklemekteydi. “Büyük” lakabını kendi kendine takan Darius’un ordusu, İskender’in ordusundan beş kat daha güçlüydü. İki ordu, İskenderun yakınlarındaki İssos’ta karşı karşıya geldiler. Ardından yaşanan İssos Çarpışması (M.Ö. 333 sonbaharı) neticesinde, III. Darius kesin bir bozguna uğradı, ailesini bile savaş alanında bırakarak, savaş alanından kaçtı.
Büyük İskender, M.Ö. 323’te, büyük bir eğlencenin ardından rahatsızlandı. Bir kaç gün sonra, Babil sarayında, henüz 33 yaşındayken öldü. İskender, dünyanın en büyük komutanları ve askeri dehaları arasında sayılmaktadır. Sadece savaşçı ruhuyla değil, Yunan uygarlığının ve medeniyetinin sürekli olarak yayılmasındaki büyük payıyla da anılmaktadır.

TİMUR (AKSAK TİMUR)

Ben Turanın sahibi ve Türklerin amiriyim. Ben Türk oğluyum. Ben en güçlü ve en eski ırk olan Türklerin lideriyim..
Biz ki Melik-i Turan, Emîr-i Türkistan’ız, Biz ki Türk oğlu Türk’üz; Biz ki milletlerin en kadîmî ve en ulusu Türk’ün Başbuğuyuz!

Tarihin gördüğü en büyük askeri ve siyasi dehalardan biri olarak kabul edilen Timur, sağ ayağı aksak kalacak şekilde darbe aldığından dolayı kendisine Farsça Timurlenk, Türkçe olarak ise Aksak Timur denilmekteydi.
Timur, 8 Nisan 1336 tarihinde Özbekistan‘da Şehr-i-Sebz şehri Hoca Ilgar köyünde doğmuştur. Babası, Barlas oymağının beyi Turagay (Turgay), annesi Tekine Hatun idi. Barlas boyu Orta Asya’dan gelen bir Türk kavmidir. O devirde Barlas boyu Çağatay Hanlığı’na bağlı idi. Timur aslen Moğoldur. Moğollar, Cengiz Han‘dan üç kuşak sonra Müslümanlaşmış ve komşusu olan Türklerle karışmıştı. Timur’un ana dili Türkçe idi.
Timur’un babası, 1360′da ölmüş, onun yerine geçen amcası Hacı Barlas’da 1361′de öldürülmüştü. Timur, O sırada 25 yaşlarında idi. Cesur, zeki, bilgili bir Türk asilzadesi olan Timur, siyasî ve askerî dehasını gösterecek her fırsattan yararlanacak, kısa zamanda yükselecek ve cihangir olacaktı. Doğu Türk Hakanlığı’nın tahtına çıkacak, imparatorluğun sınırlarını İtil (Volga)’den Hindistan‘daki Ganj Nehri’ne, Tanrı Dağları’ndan İzmir ve Şam’a kadar uzatacaktı.
Timur 25 yaşlarında iken Çağatay Hanlığı valilerinden Kazgan Han’ın emrine girdi ve büyük bir birliğin kumandanı oldu. Kazgan Han onu kızı Olcay Türkân’la evlendirdi. Kazgan Han’ın düşmanları onu pusuya düşürüp öldürdüler. Timur, Kazgan Han’ı öldürtenlere savaş açarak hepsini ortadan kaldırdı. Bu başarıları karşısında Çağatay Hanı onu kendi hizmetine aldı ve Tümen Beyi yaptı.
1370 yılında Timur, Belh şehrinde, mutlak hâkim ve tam bağımsız bir duruma geldi. Fakat Cengiz soyundan olmadığı ve Cengiz hanedanının büyük prestijinden de yararlanmak istediği için, Cengiz soyunun Çağatay sülalesinden Soyurgatmış Han’ı tahta çıkardı onu, hayatı boyunca kukla bir hükümdar olarak yanında gezdirdi. Şeklen ona bağlı görünüyordu, ama mutlak hâkim kendisiydi.
Belh’te toplanan Kurultay, Timur’ “Kutbeddin” ve Sâhib Kırân” unvanlarını verdi. Timur kısa bir süre sonra başkenti Belh’ten Semerkant’a nakletti. Bundan sonra dört yöne başarılı seferler düzenledi. Çok iyi planlanmış taktikler uyguluyor, yıldırım savaşları yapıyor ve her seferini zaferle sonuçlandırıyordu. 1371-1377 yılları arasında Harezm’e üç sefer, Moğolistan‘a iki sefer düzenledi. 1378′de birinci Altın Ordu seferi ile ününü bütün dünyaya tanıttı. 1379′da Harezm’e bir sefer daha yaptı. 1380′de Herat’a girdi ve böylece Harezm ve Horasan tamamen fethedildi. 1389′a kadar yaptığı seferlerle Turfan, Karaşar bölgeler
1390 ve 1391 yıllarında tekrar Altın Ordu seferine çıktı. Bu son seferi düzenlemesine Altın Ordu Hakanı Toktamış Han’ın nankörlüğü sebep olmuştu. Çünkü önceki seferlerinde Timur, Toktamış Han’ı desteklemiş onun düşmanlarını bertaraf etmişti. Toktamış Han bu destek sayesinde güçlenince bu defa Timur’a başkaldırmıştı. Bu seferinde, Doğu Avrupa’ya hâkim olan Toktamış’ı yıkmak için onun bütün ülkesini işgal etmek, tahrip etmek zorunda kalmıştı. Bu da, Rusya’nın doğup gelişmesine sebep olacak ve Timur istemeden sebep olduğu bu gelişmeden dolayı daha sonra tarihçiler tarafından suçlanacaktı.
Timur, 1401′e kadar yapılan dört seferle Irak ve Güney Anadolu, 1398-99 seferleriyle Hindistan Delhi Sultanlığı’nı, 1401-1402′ Suriye’yi fethetti. Nihayet 1402‘de yapılan Ankara Savaşı‘nda Yıldırım Bayezid‘i mağlup etti.
“Kıymetli bahadırlar sayesinde pek çok yer fethettim ve 27 ülkenin hakanı oldum” diyen Timur hakanı olduğu ülkeleri şöyle sıralıyor: Turan, İran, Rum (Anadolu), Mağrib, Suriye, Mısır, Irak-ı Arap, Irak-ı Acem, Mazenderan, Geylan, Şirvan, Azerbaycan, Fars, Horasan, Cidde, Büyük Tataristan, Harezm, Hotin, Kâbilistan, Bahter, Zemin, Hindistan… (Yirmi iki yer sayıyor, diğerleri de Gürcistan, Ermenistan gibi Kafkas ülkeleri).
İskender, Sezar ve Dârâ gibi ünlü cihangirlerin seviyesine çıkabilmek için, Timur, hepsi zaferle sonuçlanan 17 sefer düzenlemiş, 27 ülkenin hakanına baş eğdirmiş, onlara baş olmuştu. Böyle bir şahsiyeti çocukluğundan itibaren bazı özellikleriyle tanımak gerekir.
Timur, At binen, kılıç kuşanan, attığı oku yüzük deliğinden geçiren bir çocuk; on iki yaşında savaşa katılan bir bahadır, savaşlardan, savaş talimlerinden arta kalan zamanını okumakla, büyük âlimlerden ders almakla geçiren genç bir idealist; üç yüz kişilik bir kuvvetle on bin kişilik bir orduyu yenen eşsiz stratejist; bir savaşta ayağından yaralanaanlamına gelen “lenk” sıfatı eklenen bir başbuğ’dur.
Dünya tarihine, özellikle Türk-İslâm tarihini çok iyi bilen, dinin, ilim ve sanatın koruyucusu; Asya’da Türkçe’nin, Türk sanat ve kültürünün Fars kültürünün baskısı altında yok olup gitmesini önleyen, öne geçmesi, örnek olması çığırını açan hükümdar; aman dileyenin dostu, düşmanlarının acımasız baş belası, ama askerlerinin âdeta taptığı hükümdar ve milletinin babası olarak geçmiştir. Bu kadar değil. Günahını sevabından, zulmünü adaletinden çok göstermek isteyenler de vardır. Kellelerden kuleler yaptığını, şehirleri yakıp yıktığını da hatırlatırlar.
Yıldırım Bayezid‘le savaşmış ve kardeş orduları birbirine kırdırmış olmakla da suçlanır. Gerçekten Ankara Savaşı‘ndan sonra Osmanlı İmparatorluğu bir süre bocalamış ve bir fetret devri geçirmiştir. Fakat aynı tarihçiler, hatta bütün tarihçiler, Timur’un son ana kadar savaşı başlatmamak için, Yıldırım’ın ise başlatmak için gayret gösterdiğini yazarlar.
O, İlhanlı Devleti’nin ve ona bağlı Çağatay Hanlığı’nın kargaşalıklar, entrikalarla sarsıldığı bir dönemde, yenilmez bir güç olarak ortaya çıkmıştı. Türk, İran ve Arap tarihçileri, bu kargaşalığa Yahudi tüccarların ve Hıristiyan misyonerlerin birinci derecede sebep olduklarını belirtirler. Bu tüccarlar ve bazı misyonerler Avrupa krallarına casusluk yapıyorlardı ve bunlar bütün Türkistan’a dolmuşlardı. Timur bunların faaliyetlerine son verdi. Hindistan’dan Hıristiyan misyonerlerin kovulmasını, bu kıtada Müslümanlığın yayılmasını sağladı. Bunun için Hıristiyanlar ona düşman idi. Timur, işgal ettiği yerlerde, Yunan ve Roma eserlerinin kalıntılarını, putları yıkmıştı. Bu yüzden ona “yıkıcı” demişlerdir.
İsfahan’da yetmiş bin kişiyi kılıçtan geçirip kellelerini kule gibi yığması da insan kellesinden kule yapan hükümdar” olarak anılmasına sebep olmuştur. Buna kendisinin verdiği cevap şudur: “İsfahan’a bıraktığım memurlarımı ve beş bin kişilik askerimi, isyan edip bir tekini bile sağ bırakmadan kılıçtan geçirdikleri, dinsizlik ettikleri için…”
Kendi ülkesi dahilinde, halk arasında haber toplayan görevliler bulunduğu gibi, diğer ülkelerde de casusları vardı. Bu casuslar sufi, derviş, tüccar, müneccim, asker, sanatkar, pehlivan olarak çeşitli ülkeleri dolaşır, bu ülkelerin şehir, kasaba yollar ve ileri gelenleri ile ilgili bilgi toplayarak Timur’a bildirirlerdi. Daha sonra Timur bu ülkeye gelip o şehir ile ilgili şeyleri sormaya başlayınca bu büyük bir hayret ve şaşkınlığa yol açardı.
Timur, 18 Şubat 1405 tarihinde Otrar, Kazakistan’da, Otrar’da, Çin’e sefere giderken 69 yaşında kulunç sebebi ile ölmüştür. Özbekistan’da Semerkant, Gur-e-Amir’de defnedilmiştir.
Büyük cihangir, son seferini Çin’e yapacaktı. 1404 yılı kışında her tarafın karla kaplı olduğu bir zamanda yola çıktı. Ömrünün sonuna yaklaştığını seziyor, en büyük cihadı geciktirmemek gerektiğine inanıyordu. Çin sınırındaki Otrar şehrine geldiği zaman durdu. Burada ordusuna büyük bir geçit töreni yaptırdı. Kuğu avı düzenledi. Fakat Timur hastalanmış, yatağa düşmüştü. Hekimbaşı Fazlullah, ona ölüm döşeğinde olduğunu apaçık bildirdi. Bunun üzerine Timur vasiyetini hazırladı. Sayar adamlarını, orduda bulunan torunlarını yanına çağırarak, ölüm döşeğinde bir konuşma yaptı
Timur, 18 Şubat 1405 günü vefat etti. Son sözü “Lâ ilâhe illallah” oldu. Cenazesini mumyalayarak Semerkant’a götürdüler. Sağlığında çok sevdiği torunu Muhammed Sultan için yaptırdığı türbeye, torununun yanına gömüldü.

CENGİZ HAN (TEMUÇİN)

BEN TANRI TARAFINDAN GÖNDERİLMİŞ BİR CEZAYIM

EĞER SEN ÇOK BÜYÜK GÜNAHLAR İŞLEMİŞ OLMASAYDIN

TANRI BENİ SANA CEZA OLARAK GÖNDERMEZDİ

-CENGİZ HAN-

 1162 yılında Moğolistan’da doğmuş, Moğol Börçigin ailesinden gelen bir asker, han ve siyasetçidir. Doğum adı Temuçin olan Cengiz Han, Moğol kabilelerini birleştiren ve 1206 yılında Moğol İmparatorluğunu kuran kişidir. Moğol İmparatorluğu, tarihte bitişik sınırlara sahip olan en büyük imparatorluktur. Moğol Devleti hükümdarının akrabası olan Cengiz Han, yönetim gücünün kişilerin bireysel üstünlüğüne bağlı olduğu bir ordu kurmuştur. Yaşadığı dönemde kana susamış ve acımasız bir kişi olarak görülse de, Moğolların fazlasıyla saydığı ve sevdiği bir kişi haline gelmiştir. Bu nedenle Moğolistan’ın babası olarak da kabul edilir. Cengiz Han, kağan olmadan evvel, Orta ve Doğu Asya’daki göçebe toplulukları yenilgiye uğratmış, daha sonra onları birleştirerek Moğol kimliğine taşımıştır. Orta Asya’da bulunan Kara Hıtay, İran’da Harzemşahlar ve Çin’in kuzeyindeki Jin hanedanı ile Batı Xia’yı fethetmiştir.

Cengiz Han’ın Asya ve Avrupa’daki egemenliği, bu bölgelerin jeopolitikasını ve demografisini değişikliğe uğratmıştır. Moğollar, günümüzdeki ülkelerden Ukrayna, Çin, Azerbaycan, İran, Rusya, Kore, Kırgızistan, Macaristan, Pakistan, Polonya ve Türkiye gibi birçok ülkeyi ele geçirmiştir. Ayrıca Bulgaristan, Sırbistan ve Hindistan gibi ülkelerede çok büyük zarar vermişlerdir. 1242 yılı geldiğinde ise Viyana’ya kadar yaklaşan büyük “Han” hayatını kaybetmiş ve Moğollar gelenekleri gereği başka bir han seçmek üzere geri çekilmişlerdir. Bu olay üzerine Orta Asya ve Avrupa’nın yaşadığı Moğol gazabı sona ermiştir.Görkemli Moğol kağanı Cengiz Han’ın kanunları, kişiliği, hayatı ve hatta Moğol mu yoksa Türk mü olduğu gibi hususlar sıklıkla gündeme gelmiş ve merak edilmiştir. Tüm bunlarla ilgili sunacağımız detaylar, Moğolların nasıl birleştirildiği, dünyanın en güçlü devletlerinden biri haline nasıl geldiği ve Cengiz Han’ın neler yaptığı gibi konular hakkında bilgiler verecektir. Bunların yanında acımasız ve zalim olarak bilinen Cengiz Han’ın, yaşadığı dönemi de analiz ederek bağımsız bir değerlendirme yapacağız.

Doğumuyla ilgili bilgiler kesin olmamasına rağmen, Moğolistan’da bulunan Börçigin ailesine mensup bir kişi olarak 1162 yılında doğduğuna dair kaynaklar mevcuttur. Cengiz Han’ın babası Yesügey Bahadır ile annesi Ulun Hatun, oğullarına Türkçe anlamı “demirci” olan Temuçin ismini vermişlerdir. Moğolları yeniden birleştirip, büyük Moğol İmparatorluğunu kurunca “Cengiz” adını almıştır. Bu isim, Moğolca ve Türkçede ortak bir kelime olan tengiz ya da deniz adından türemektedir. Bir rivayete göre, Cengiz Han doğduğu sırada öncelikle yumruk şeklindeki eli görülmüş ve avucunun içerisinde de kan pıhtıları bulunmaktaydı. Bu durum üzerine babası o zamanki kahinler, Cengiz Han’ın çok büyük bir savaşçı ve lider olacağını düşünerek ona Temuçin adını vermiştir.Cengiz Han henüz 10 yaşındayken, düşman bir kavim tarafından zehirlenmesi sonucu babasını kaybetmiştir. Bunun sonucu olarak Moğol Devleti dağılmış ve Cengiz Han ailesiyle beraber sürgün edilmiştir. Cengiz ile ailesi çok güç şartlar altında, dağ başında bulunan bir ormanlık alanda yaşamaya başlamışlardır. Bu zorlu dönemlerde ailesini korumaya ve avcılık yapmaya çaba gösteren Cengiz, oldukça güçlü bir karaktere ve bedene sahip bir çocuk olarak yetişmiştir. 13 yaşındayken öz kardeşini, yiyecek konusunda yaşadıkları bir münakaşa nedeniyle öldürmüştür. Tüm bu güçlüklere ve korkunç olaylara rağmen, ok atmada müthiş bir beceri kazanmış, at üstünde ustalaşmış ve kendini bir asker olarak geliştirmiştir.Altı kardeşi ve annesiyle birlikte gün geçtikçe güçlenmeye başlayan Cengiz Han, dost olarak gördüğü bazı kavimlerle işbirliği de yapmıştır. Cengiz’in bu tutumu eski dönemlerden beri düşmanları olan Merkitleri şüphelendirmiş ve bu nedenle bir gece kendilerine saldırı düzenlenmiştir. Merkitler tarafından annesi ve eşi kaçırılan Cengiz Han, bu olay üzerine dağlara kaçarak yakın arkadaşı olan Tuğrul’dan (Kereyit Hanı) yardım istemiştir. Bu isteğini kabul eden Tuğrul ve adamları sayesinde annesi ve eşi kurtarılmıştır. Tüm bu yaşadıkları, onun Börte sevgisini kaybettirmemiş ve daha da hırslanarak Moğol devletini kurmak için hazırlıklara başlamıştır.

Yakın arkadaşı Tuğrul’un ölmesi üzerine, Kereyitler Cengiz Han’ın egemenliğini kabul ettiler. Daha sonra en büyük düşmanları olan Nayman Hanlığına savaş açtılar ve Cengiz Han 1 yıl süren savaşı kazandı. 1206’da düzenlenen büyük bir kurultay ile Temuçin “Cengiz Kağan” unvanını aldı ve bütün Moğol topluluklarının lideri ilan edildi. Tatarlar, Uygurlar, Naymanlar ve bütün Moğol boyları tek bir devlet altında toplandı. Bu olay üzerine Cengiz Han sürekli olarak savaşlara katıldı ve kendisine tehdit olarak gördüğü bütün hanlıklara saldırdı. 1211’de Çin’i ele geçirmek amacıyla Pekin’i kuşattı ve Çinlilerle bir anlaşma yapıldı. 4 yıl sonra bozulan anlaşma üzerine Çin’i bütünüyle ele geçirdi.

Yeni kurduğu devleti büyük bir hızla genişleten, zenginleştiren ve büyüten Cengiz Han, kendisine karşı yapılan isyanları da eşsiz gücüyle bastırdı. Aynı dönemde Otrar valisi (Harzem bölgesi), kendi halkına bir ticaret kervanını yağmalatarak oradaki bütün Moğolları öldürttü. Olayın peşini bırakmayan Cengiz Han, bölgeye bir elçi heyeti gönderdi, ancak bu heyette öldürüldü. Bu durum Harzemşahların sonunu getiren ve aynı zamanda İslam toplumlarına büyük zarar veren akınların başlamasına neden olmuştur. Büyük bir hiddetle yerinden kalkan Cengiz Han, oğullarıyla birlikte Harzemşahlara saldırdı. Çok kanın döküldüğü bu saldırılarda Harzemşah halkının bir kısmı da teslim oldu. Otrar valisi kaçmaya çalışıyor, ancak Cengiz Han onun peşini bırakmıyordu. Moğolların geçtiği yerlerde bir tek canlı kalmadı ve bütün yerler yakılıp yıkıldı. Cengiz Han’ın bu takibi Buhara, Semerkant ve Horasan’a kadar uzanarak, bu İslam devletlerinde de birçok insanın ölümüne neden oldu. Cengiz Han’ın Asya’daki bu savaşlarında yaklaşık 40 milyon kişinin öldüğü söylenmektedir. Ayrıca, bazı Avrupalı bilginler bu ölümlerin ardından 600-700 milyon ton karbonun dünyadan yok olduğunu da belirtiyorlar60 yaşındayken vefat eden Cengiz Han’ın neden öldüğü, günümüzde hala bilinmemektedir. Rivayetlere göre bacağına saplanan bir ok, attan düşmesi ya da o dönemlerde yayılan bir hastalık Cengiz Han’ın ölümüne neden olmuştur. Cengiz Han 1227’de öldüğünde, Moğol Devleti’nin sınırları Hazar Denizi’nden Japonya’ya kadar uzanıyordu. Günümüzde dünyanın en büyük devletleri arasında olan Rusya, Çin ve İran gibi ülkeler, Moğollar karşısında boyun eğiyordu,  ayrıca Moğollar dünyanın en geniş sınırlarına sahip ikinci devletti.

Avrupa’ya kadar sınırları dayanan Moğolların hükümdarı Cengiz Han zamansız ölmeseydi, belki de Moğollar Avrupa’nın da bütününe hakim olacaklardı. Tüm bunlara rağmen, her büyük devletin yaşadığı bir hazin son gibi Moğollar da zamanla dağıldı ve Moğolistan sınırlarına kadar geriledi. Günümüzde bile mezarının yeri bilinmeyen Cengiz Han’ın cenazesine gelen binlerce insan, onun vasiyeti üzerine intihar etmiştir

KONT DRACULA (KAZIKLI VOYVODA)

Drakula vampirini duymuşsunuzdur. Şimdiye kadar onlarca flime ve kitaba konu olan Drakula Vampiri Efsanesi gerçektir.III. Vlad’ın doğum yeri, modern dünyadaki bildiğimiz vampirlerin de kol gezdiği yer sayılan Transilvanya’dan başka bir yer değildir. III. Vlad doğduktan 10 yıl kadar sonra, o sırada Wallachia tahtında oturan baba II. Vlad, Osmanlı’nın o zamanki hükümdarı II. Murat’ın artan akınlarına dayanamadı ve Osmanlı’ya bağlılığını iletti. Wallachia ise Eflak ve Boğdan olarak Osmanlı’ya katıldı. Ancak yabancı yörelerden küçük yaşta alıkoydukları varisleri bizzat yetiştiren ve o yörenin tahtına atayan Osmanlı için II. Vlad’ın tahtta kalması söz konusu olamazdı. Baba II. Vlad bunun üzerine en küçük iki oğlu olan III. Vlad’ı  ve Radu’yu  Osmanlı padişahı II. Murat’a verdi.
    Sultan II. Murat bu iki çocuğu, gelecekte onun toprağını sadakatle yönetmeleri için eğitmek üzere en iyi öğretmenlerini ve en iyi olanaklarını sundu. Bunların yanında onlara arkadaşlık etmesi için gönderdiği kişi, gelecekteki “İstanbul’un Fatihi” olarak anılacak olan Mehmet’ten başkası değildi. Üç çocuk seneler boyunca çeşitli eğitimlerden birlikte geçtiler. Ancak Vlad’ın küçük kardeşi Radu, Sultan Murat’ın  ve yakışıklılığıyla saraydaki pek çok kadının da gözdesi ve Mehmet’in en iyi arkadaşı olup çıkarken Vlad yalnız kalır ve o zamanlar belli etmese de Osmanlılara karşı tahta geçtikten sonra yüzeye çıkacak olan bir kin gütmeye başlar. Ayrıca devlet yönetimi ile ilgili eğitimin yanında Vlad’a daha sonra kullanacağı çeşitli işkence yöntemleri de öğretilmiştir.  III. Vlad’ın babası ve büyük kardeşi II. Mircea (soylular tarafından gözleri yakılıp canlı canlı gömüldü) öldükten sonra Osmanlı padişahı politik gücünü korumak için, anarşinin hüküm sürdüğü Wallachia topraklarının tahtına ‘kukla’ hükümdar olarak III. Vlad’ı atadı. Ancak bu hükümdarlığı, Macaristan’ın vekil prensi John Hunyadi’nin topraklarını işgali sonucu kısa sürdü ve III. Vlad, amcası II. Bogdan’a kaçtı ve 1451 yılına kadar koruması altında kaldı.
    II. Bogdan, Petru Aron tarafından suikasta kurban gidince Vlad, bir kumar oynadı ve Macaristan’a kaçtı. Vlad’ın zekasından, engin bilgisinden ve Osmanlı’ya olan nefretinden etkilenen Hunyadi, Vlad’ı affetti ve onu danışmanı olarak atadı. Daha sonra Vlad Hunyadi tarafından Wallachia tahtına geri atandı.
   Elbette o sıralar Wallachia’da kaos hakimdi ve III. Vlad’ın hükümdarlık anlayışı da tamamen şundan ibaretti: “Olası bütün tehditleri ele.” Bu ‘olası tehditlere’, babasının ve büyük kardeşinin ölümlerinden az ya da çok sorumlu olan soylular da dâhildi. Bir rivayete göre III. Vlad bu soyluları ve ailelerini Paskalya zamanında bir ziyafete çağırmış ve onlara, hayatları boyunca kaç tane prensin hükmettiğini sormuş. Neredeyse hepsinde en az yedi prensin hükümdarlığı geçmiş. III. Vlad bunun üzerine bu asilleri tutuklatmış ve yaşlı olanları kazığa geçirirken, genç ve sağlıklı olanları şu an bile Dracula’nın kalesi olarak bilinen Poienari Kalesi’ni kurmaya zorlamış. Hikâyelere göre, soylular kıyafetleri üzerlerinden düşene kadar çalışmaya zorlanmış, kıyafetler düştükten sonra da çıplak halde çalıştırılmışlar. 1459 yılında, adını eylemleriyle hak eden Kazıklı Voyvoda Vlad, 30,000 Alman göçmenini (Saxons) ve otoritesine karşı gelen Transilvanya memurlarını kazığa oturttu.
    O sıralarda Osmanlıların otoritesini tanımayacağını ilan etmiş olan III. Vlad, Macar kralı Matthias Corvinus ile ittifak kurarak, zaten onu yok etmeye yemin etmiş Türkleri daha da kızdırdı ve 1461 kışında Sırbistan ve Karadeniz arasındaki bölgeyi harap etti.
    Bunun üzerine İstanbul’un fatihi Sultan II. Mehmed,  250,000 kişilik bir orduyla Vlad’ın hükümdarlığına doğru yürüdü. Ancak Sultan, karşısında kazığa oturtulmuş 20,000 Türk esirinden oluşan bir ormanla karşılaşacağını tahmin edemezdi. Bu manzarayı gören Türk askerlerinin dehşeti ve sarsıntısına rağmen yaklaşık 30,000 kişilik kendi ordusuyla Vlad, Türklerin başkent Targoviste’yi almalarını engelleyemedi . Bu kadar büyük bir orduyla baş etmek için bir gerilla savaşı başlattı ve vur kaç saldırılarıyla geceleri pusu kurarak düşmanına zarar verdi. Bir gece Vlad ve birkaç adamı Osmanlıların kılığında Türklerin kampına sızıp II. Mehmed’e suikast düzenlediler. Fakat başarısız oldular. Vlad’ın boyun eğmeyeceğini anlayan Sultan II. Mehmed savaşı Radu’ya devretti. Mehmed’in sadık bir arkadaşı olan Radu, Vlad’a destek vermeyen soyluları arkasına aldı ve 1462'de Macar Kralı ile anlaşmaya vardı ve Vlad Macar kralı Matthias Corvinus tarafından hapsedildi.
   Her ne kadar Vlad’ın hapiste 1462’den 1474’e kadar kaldığı söylense de diğer varsayımlarla arasında büyük tutarsızlıklar var. Anlaşılan Vlad kısa süre içinde serbest kaldı ve kraliyet ailesinden Kontes Ilona Szilagy (Kral Matthias’ın kuzeni) ile ikinci kez evlendi (ilk karısı Türklerin istilasında kendini kaleden aşağı atarak intihar etti). Wallachia’yı geri aldığında (1476) eski evliliğinden bir oğlu ve ikinci evliliğinden iki oğlu daha vardı. Rus öykülerine göre Vlad en sevdiği ‘boş zaman geçirme hobisi’ni tutsaklığı sırasında da yapmış ve yakaladığı kuşlara ve farelere çeşitli işkence yöntemleri uygulamış. Sürgün zamanında Vlad’ı ayakta tutan dürtü muhtemelen o sıradaki Wallachia tacını takmış, Türk yanlısı, kendi küçük kardeşi Radu’ya karşı duyduğu kindi. Vlad Dracula ve Transilvanya prensi Stephen Bathory güçlerini birleştirip Wallachia’yı işgal ettiler ve ölmüş olan Radu’nun yerine getirilen Danesti klanından Basarab’ı kaçmaya zorladılar. Ancak gelin görün ki tahtı geri aldıktan sonra prens, ordusunun büyük bir kısmını da alarak Transilvanya’ya geri döner ve Vlad’ı kritik bir durumda bırakır. Türklerin gelmesiyle Vlad kendisini 4000’den az kişilik bir orduyla baş başa bulur.
   Vlad Dracula’nın ölümüne dair pek çok varsayım ve söylenti vardır. İlki Türklerle yapılan bir savaşta 1476 yılının Aralık ayında Bükreş’te öldüğüdür. Bir başka belge ise tam Türkleri vatanından sürerken ihanete uğrayıp bir soylu tarafından suikasta kurban gittiğini belirtir. Hatta zafer anında yanlışlıkla Türk sanılıp kendi adamları tarafından vurulduğuna dair söylentiler bile vardır. Ancak herkes tarafından kabul edilen bir gerçek var ki başı Türkler tarafından kesilip İstanbul’a gönderildi ve halkın gözleri önünde sergilenerek sonunda Kazıklı Voyvoda’nın öldüğü ispatlandı.

KÜRŞAD VE 40 ÇERİSİ

Onlar,  esaret altında egemenlere karşı giriştiği bir isyanın öncüleri, bu uğurda hayatlarını ortaya koyan, saygı duyulacak  özgürlük savaşcılarıydı. Yaptıklarıyla,Türk tarihine, Türk Milletine şan katmışlardır…İşte bu kahramanların hikayesi ;
Kür şad ve çerilerinin hikayesi eski Çin kaynaklarında da Türk kaynaklarında da hemen hemen aynı şekilde anlatılır,sadece Çin kaynaklarında Kür şad’ın ismi chie-shih-shuai olarak geçmektedir.Yine bazı kaynaklarda Kürşad’la birlikte 40 çeri olarak geçerken,bazı kaynaklarda Kürşat ve 40 çerisi yani ,41 kişi olarak geçer.
Kür Şad yedinci yüzyılda yaşamış bir Göktürk prensidir. Asıl adı Şu Tigin’dir. Kür ve şad kelimelerinin birleşmesiyle oluşan Kür şad lakabını son kağan olan  amcası  Kara Kağan vermiştir. Babası 10.büyük Türk hakanı Çuluk Kağan’dır.
621 yılına gelinceye kadar Göktürkler yapılan savaşlar ve Türk boylarının birleşmeleri sonucu güçlenmiş ve zenginleşmiş,tarihlerinin  en parlak dönemlerinden birini yaşamaktaydı. Ancak 621 yılında Çinlilerin komplosu sonunda Çuluk Kağan’ın zehirlenerek öldürülmesiyle büyük Göktürk hakanlığı ciddi  bir kriz devresine girer. Çuluk Kağan’ın ölümünden sonra kardeşi Kara Kağan  hükümdar olur ve eski Türk gelenekleri gereğince de olsa ölen ağabeyinin Çinli eşi ile evlenmesi ,Türkler arasında huzursuzluğa yol açar. Çünkü  bu zehirleme olayının arkasında Çuluk Kağan’ın bir Çin prensesi olan eşi olan  İ-çing hatunun parmağı olduğu iddia edilmektedir.Kara Kağan’ın  İ-çing Hatun’la evlenmesi Çinlilerin komplolarının devam etmesini de sağlar. İ-çing Hatun’un entrikaları ve Kara Kağan’ın dirayetsiz politikaları sonucu bazı Türk boylarının Göktürklere başkaldırmaları ve yine o dönemde yaşanan kuraklık ve soğuk sonucu gelen kıtlık yılları halkın yaşamını olumsuz etkilerken, üstüne artan Çin baskısı her şeyi daha  da zorlaştırıyordu. Bu gelişmeleri fırsat bilen Çinliler, Türk ülkesine büyük bir ordu gönderdiler .629 yılında yapılan savaşta Kara Kağan yenildi ve 100.000 Türk’le beraber Çinlilere esir düştü.Böylece Doğu Göktürk Devleti yıkılarak Çinlilerin boyunduruğu altına girdi.  Kara Kağan’la birlikte binlerce Göktürk  Çin’in başkenti Siganfu’ya götürüldüler ve orada kendilerine tahsis edilen bölgede yaşamaya mecbur edildiler.Göktürk boyunun en büyüğü konumundaki Kürşad durumun iyice kötüye gittiğini görerek kırk çerisi ile birlikte ihtilal yapmaya karar verir. Geceleri kılık değiştirerek Siganfu sokaklarında tek başına dolaşma adeti olan Çin hükümdarı Tay-tsung'u  rehin almaya ve bu sayede Çin sarayına girerek orada bulunan Kürşad'ın ağabeyinin oğlu Urku Tigin'i kurtarıp, toplayabildikleri kadar Türk ile birlikte Ötüken'e giderek tekrar devlet kurmaya, Urku Tigin'i de kağan ilan etmeye karar verirler. Bu uğraşta başarılı olurlarsa budun kurtulacak, başaramazlarsa da dökülecek kanları geride kalanlara ödevlerini hatırlatacaktır. Fakat ihtilal için harekete geçtikleri gece sağanak halinde yağan yağmur yüzünden Çin hükümdarı sarayından dışarı çıkmaz. İhtilali ertelemenin sakıncalı olacağını düşünen Kürşad, kırk çerisi ile birlikte Çin sarayına yürür, amacı sarayı basarak hükümdarı esir almaktır. Bardaktan boşanırcasına yağan yağmurun altında yüce dileğe doğru yürüyen kırk Türk sarayın kapısına vardıkları anda cenk başlar. Yüzlerce Çinli askeri öldürürler ama binlercesi üzerlerine saldırmaya devam eder. Göktürklerin bir kısmı sarayın içinde savaşırken şehit olur, sağ kalanlar ise Kür Şad'ın önderliğinde saraydan çıkarak Vey ırmağına doğru ilerlerler, niyetleri ırmağı geçerek Ötüken'e doğru at koşturmaktır. Ama sağanak halinde yağan yağmur yüzünden yükselen sular köprüyü sürükleyip götürdüğü için karşıya geçemezler ve peşlerinden gelen Çin ordusu ile son kez cenge tutuşurlar. Binlerce Çinli askere karşı savaşan bir avuç Türk peş peşe uçmağa varırlar. Sadece Kürşad sağ kalmıştır, tek başına Çin hükümdarlığına karşı savaşmaktadır. En sonunda O da şehit olur fakat elinde kılıcıyla atının üzerinde durmaktadır, öldüğü halde yere düşmemiştir.O koca  Kürşad ölmüş fakat yenilmemiştir... .
Ancak ihtilal başarılamadı diye Çin boyunduruğu altındaki Türkler  hiçbir zaman  vazgeçmedi.Bütün Türk illerinde, hiç bir kuvvet tarafından karşı konulmasına imkan olmayan bir özgürlük  rüzgarı esmeye başladı.Kür şad ve 40 çerisinin hikayesi ağızdan ağıza yayıldı, efsanelere konu oldu ve tutsak olan Doğu Göktürk  halkı arasında milli bilinci uyarıcı bir etki yaptı. Ve sonunda,geçen 43 yılın ardından 682 senesinde İlteriş Kağan ile Bilge Tonyukuk önderliğinde kurt başlı sancak tekrar kaldırıldı ve 2. Göktürk Devleti kuruldu.

Halid bin Velid

1. 

• 592 yılında doğmuş ve Kureyş kabilesine mensuptur.

İslam ordularına karşı savaşmış (Uhud savaşı) Müslümanlara karşı katıldığı savaşlarda savaşın seyrini değiştiren bir komutandır. Müslümanlara karşı katıldığı, her savaş hareketinde iyi bir sonuç alamayan Halid Bin Velid yaşadığı içsel huzursuzluklardan dolayı İslam'a karşı bir sevgi beslemeye
başlamıştır.
Zaman içerisinde Müslümanlığı kabul eden Halit bin Velid'in Müslümanlığı kabul etmesindeki en büyük etken kardeşi Velid bin Velid'tir ve onun yolladığı mektuplardır.
Hicretin 8.yılında Müslüman olan Halid Mekke'den Medine'ye yerleşti.Hazreti Halid bin Velid, Müslüman olduktan sonra, ilk olarak Müte gazasında bulundu. İslam askeri Müte’ye hareket ederken, Peygamber(sav) efendimiz buyurdu ki:
– Cihada çıkacak olan şu insanlara Hazreti Zeyd bin Hârise’yi kumandan tayin ettim. Eğer o şehîd olursa, yerine Cafer bin Ebî Tâlib geçsin. O da şehîd olursa, yerine Abdullah bin Revâha geçsin. Eğer o da şehid olursa, aranızda münasip gördüğünüz birini seçip, ona tabi olursunuz.
Mûte harbi başladı. Şiddetli çarpışma olurken; Hazreti Zeyd bin Harise, Hazreti Cafer ve Hazreti Abdullah bin Revâha sırasıyla şehîd oldular. Sonra sancak Hazreti Sabit bin Akrem’e verildi. O, sancağı bir yere dikip, mücahidleri yanına çağırdı. Herkes toplanınca dedi ki:
– Aranızdan birini kendinize kumandan olarak seçiniz ve ona tabi olunuz!
Onlarda Sabit bin Ekrem'e dediler ki:
– Biz seni kumandan seçtik.
Bunun üzerine, Sabit bin Ekrem “Ben bu işi yapamam” dedi ve Hazreti Hâlid bin Velid’e dönerek dedi ki:
– Ya Hâlid! Senin savaş tecrüben, askerî bilgin, askeri heyecanlandırarak harekete geçirmen benden fazladır. Sancağı acele al! Savaş devam ederken bu işlerle oyalanmamız bizim aleyhimize oluyor!
Böylece Hazreti Hâlid bin Velid sancağı aldı. Akşam vakti yaklaşmış idi. Güneş batıncaya kadar pek müthiş çarpıştı. Onun bu maharetine kafirler bile şaşırdılar. Akşam oldu. Sabahleyin tekrar saldırılacaktı.
Hazreti Halid bin Velid, şaşılacak derecede askerî dehaya ve savaş tecrübelerine sahip bir kahramandı. Sabah olunca, İslam askerinin düzenini değiştirdi. Sağ taraftakileri sol tarafa, sol taraftakileri sağ tarafa, ön taraftakileri arka tarafa ve arka taraftakileri ön tarafa aldı.
Rum askerleri, daha önce tanımış oldukları kişilerle karşılaşmayınca, hepsi birden şaşırdılar. “Demek ki, bunlara yardımcı kuvvetler gelmiş” diyerek korkuya kapıldılar.
Hazreti Hâlid bin Velid’in kumandasındaki mücahidler,Rum askerlerinin morallerinin bozulmasından istifade edip, hücuma geçtiler. Üç bin kişilik İslam askeri, Heraklius’un yüzbin kişilik ordusunu bozguna uğrattı.
Başkumandan Hazreti Halid bin Velid’in elinde, o gün dokuz kılıç parçalandı. Rum askerinin çoğu kılıçtan geçirildi. Peygamber(sav) efendimiz, Hazreti Halid Bin Velid’in, bu fevkalâde başarısını haber aldığı zaman, onu “Seyfullah = Allahın kılıcı” lâkabı ile şereflendirdi.
Bu savaş sonrasında İslam ordusunun komutanlarından biri olan Halid, İslam sancağı adı altında girdiği tüm savaşlarda (Mekke Fethinde sağ cenah komutanı, Yermuk Fatihi, Yemame Fatihi, Huneyn Komutanlarından,Enis Savaşı Komutanlarından, Kesker savaşası komutanlarından, Hire Savaşı komutanlarından, Ambar Savaşı komutanı,Sena Savaşı Komutanı, Aynüt Temr Savaşı komutanı, Hanefiz Savaşı Komutanı, Şam Fatihi, Firaz Fatihi, Ecnadeyn Komutanı, Busra Komutanı, Irak Fatihi, İran Fatihi, Yalancı peygambeleri öldüren, Humus Fatihi) galibiyet elde etmiş ve hiç mağlup edilmemiştir.
Halid bin Velid, 642 yılında Humus’ta hastalandı. Yanında silah arkadaşları vardı. Vefat edeceği sırada kılıcını istedi. Kabzasını tutarak şefkatle okşadı. Sonra buyurdu ki:
“- Nice kılıçlar elimde parçalandı. İşte bu benim ölümümü görecek olan son kılıcımdır. Beni en çok üzen, hayatı hep savaş meydanlarında geçip, yatak yüzü görmemiş olan bu Halid’in yatakta ölmesidir.
Resûlullah (sav)ın hiçbir Eshabı, rahat yatağında ölmedi. Ya savaş meydanlarında veya uzak beldelerde Dini İslamı yayarken garip olarak şehîd oldu.
Ah Halid! Şehit olamayan Halid! Harp, benim etimi çiğneyemedi. Şehidlik mertebesi hariç elde etmediğim makam kalmadı. Vücudumda bir karış yer yoktur ki, ya kılıç yarası, ya bir ok yarası veya bir mızrak yarası olmasın.
Ömrü, Dini İslâmı yaymak için savaşlarda at koşturan kimsenin sonu, böyle yatak üzerinde mi olacak? Ölümü her zaman, harp meydanında, atımın üzerinde, düşmana Allah için kılıç sallarken şehîd olarak beklerdim.”
Hazreti Halid , “Vasiyetimi bildiriyorum, beni ayağa kaldırın!” deyince, ayağa kaldırdılar.
“Beni bırakınız! Şimdiye kadar hep taşıdığım kılıcım, artık beni taşısın” diyerek kılıcına dayandı.
Bundan sonra, “Ölümü, savaştaymışım gibi ayakta karşılayacağım. Öldüğüm zaman, atımı, savaşta tehlikelere dalabilen bir yiğide veriniz! Atım ve kılıcımdan başka bir şeye sahip olmadan öleceğim.
Mezarımı, bu kılıcımla kazınız! Kahramanlar kılıç şakırtısından zevk alır” dedi ve yatağına düşüp Kelimei şehadet getirerek vefat etti.